Պարտք է ժամանակը ինձ ու քեզ կյանք՝ միլիոն ու կես…
Ու թեկուզ անցնի միլիոն ու կես տարի,
Հայը չի մոռանա, հայը չի ների…
Միլիոն ու կես հետքեր՝ ճամփեքին անհետացած,
Միլիոն ու կես ձայներ՝լռության մեջ խլացած…
Ա՜խ, ինչպե՞ս, ո՞նց մոռանալ արհավիրքն այն օրերի.
-Աշխարհքում ով մոռանա՝
Ջուխտ աչքով թող քոռանա…
Եվ վերջում խոսքն ուղղում ենք ոճրագործ թուրքերին.
Կան մեռելներ, որոնց հարկավոր է սպանել…
Րաֆֆի