Հիշում եմ և պահանջում… 1915թ. այս տարեթիվն արտաբերելիս մարմնովս սարսուռ է անցնում…. Հիշում եմ և պահանջում…

Փետրվարի 19-ից մեծ էկրան բարձրացավ գերմանաբնակ թուրք ռեժիսոր Ֆաթիհ Աքինի <<Սպի>> ֆիլմը:

Ցեղասպանության ժամանակ Նազարեթ Մանուկյանը կորցնում է իր ընտանիքը: Թուրքը, որին կարգադրված է սպանել Նազարեթին, չի կարողանում ավարտին հասցնել այդ ահավոր գործը՝ նա վնասում է հայի վիզը՝ վիրավորելով նրան, բայց մութն ընկնելուն պես հետ է գալիս, որ փրկի նրան: Արդյունքում Նազարեթը համրանում է, ընդմիշտ կորցնում ձայնը: Հայոց ցեղասպանությունը լռության հսկայական ֆիգուր է, որն արդեն մեկ դար է՝ սպիտակ հետքի պես դաջվել է ժամանակակից պատմության մեջ, ու կինոմատոգրաֆը մինչև հիմա չի կարողացել փոխել դա: Տարիներ անց, նա բացահայտում է, որ իր երկվորյակ դուստրերը հնարավոր է ողջ են. այնուհետև ճամփորդում է աղջիկների հետքերով… Երեկ Մոսկվա կինոթարոնում 138 րոպե տևողությամբ ֆիլմը վերապրեցրեց այն դաժան ողբերգությունը, որը մինչ օրս մեծ հետք է թողել հայ ժողովրդի վրա և կարծում եմ, որ ամեն մի հայ պարտավոր է դիտել այս և նմանատիպ ֆիլմեր:

Ի դեպ մենք Ձեզ չենք ներկայացնում կադրեր հանդիսատեսից, քանի-որ բոլորը դուրս էին գալիս կինոդիտումից լացակումաց աչքերով, չափազանց հուզված և չէին ցանկանում լուսանկարվել:

{gallery height=115 crop=1 maxcount=26}event/moscowcinema/spi{/gallery}